Όλοι οι μικροί λούστροι ζούσαμε σε ομαδικά καταλύματα των είκοσι ή τριάντα ατόμων, ξεχασμένοι από την κοινωνία και τους ανθρώπους. Τις νύχτες του χειμώνα, οι γαβριάδες, ανάβαμε τεράστια φωτιά στο κέντρο και γύρω από αυτήν πέφταμε σε πραγματική μυσταγωγία.
Ακολουθούσαν πειράγματα και άγαρμπα αστεία. Στο τέλος, το ρίχναμε σε ένα χορό άγριο, μανιακό, πρωτόγνωρο. Πηδούσαμε έξαλλα γύρω από τη μεγάλη φωτιά κάνοντας κινήσεις παράξενες με τα χέρια απλωμένα, σαν να κρατούσαμε ασκούς που τους αδειάζαμε επιδέξια στη φωτιά. Ίσως να νιώθαμε πως έτσι πετάγαμε στην πυρά τις περιφρονήσεις των ανθρώπων της υποτιθέμενης ανώτερης τάξης, που μας χλεύαζαν και που μας αποκαλούσαν περιφρονητικά «λούστρους». Αυτή η αγριότητα του χορού λειτουργούσε κατευναστικά, σχεδόν θαυματουργικά πάνω μας, απέναντι σε μια κοινωνία που μας απευθυνόταν μόνο όταν λέρωνε τα παπούτσια της…